هووووووووووورررررررررررراااااااااااااااااا

19.5 شدم:) خیلی خوش گذشت خداییش:دی 

 

پیوست: صبح بخاطر استرس یه قرص پروپرانولول 20 خوردم!! همچین ریلکس سر جلسه دفاع حرف می زدم و جواب سوال داورها رو می دادم انگار با عمه ام دارم حرف می زنم!!! اصن سر این قضیه ریلکس بودن کلی سوژه شده بودم برا خودم!!

من از همون اولشم هیچیم به بقیه آدمیزادها نرفته بود

ملت دو روز قبل از دفاعشون استرس می گیرن، درس می خونن، مطالعه می کنن، پاورپوینتشون رو ارائه می دن، من هی فیلم می بینم! هی فیلم می بینم!!!

سهراب و سعدی هم مثل من بودن آیا؟!!

دیشب با یه آدمی تند تند نشستیم شعرامونو دادیم به همدیگه تا بخونیمِ شون! هی من گفتم چه بامزه است، هی اون گفت چه خوبه! کلی شعرای همو تحویل گرفتیم. شب که خواستم بخوابم، با خودم گفتم جهنم! اگه نمره دفاعم رو بهم 14-15 دادن، اصن میرم شاعر میشم!!!  

 

پیوست: جو گرفتگی تا این حد!! 

از صبح سر جلسه دفاع دانشجوها بودم. دفاع ها چه خوب، چه بد، رِنج نمره ها بین 14 تا 17 بود. یعنی الان کاملا نا امیدم . یعنی اگه این دفاعیه ها رو مثلا شش ماه پیش دیده بودم، کلا از تحصیل انصراف میدادم!! 

 

 پیوست: تو فک کن به پایان نامه ات اونم با دو تا مقاله معتبر، مثلا بدن 16!!!! فحشه قشنگ! 

پیوست دوم: یکی بیاد منو جمع کنه فقط!

الان یک هفته به دفاع، من باید استرس داشته باشم، همه ی زورم را بزنم که بهترین کار را ارائه بدهم، از پشت لپ تاپم بلند نشوم بسکه داشته باشم به درس و مشق برسم. داکیمونت داورها را بروم پیرینت بگیرم، اکسپ مقاله ها را پرینت بگیرم. برم دانشگاه برای استادم اجازه ی ورود به دانشگاه را بگیرم. کاراهای فارغ التحصیلی را انجام بدهم. تصفیه حساب بکنم با دانشگاه. کلی کار دارم که اقلا نصفشان را می توانم انجام بدهم! منتها در این برهه (؟) زمانی دچار دپ شدی شده ایم و مطلقا کار مثبت نمی انجامیم. و از صبح تا شب یا با فامیل و دوست و آشنا ول می گردیم، یا توی نت تلپیم!!! خدا اخر عاقبت همه را بخیر گرداند! آمین! 

 

پیوست به خدا: خدای خوب و محترم بیا و این یکبار را دست از سر گَر ِ ما بردار، بگذار همه چی به خوبی خوشی تمام شود!! شما که دست جبران کردنتان خوب مَلَس است! این یکی هم بگذارید به حساب!!!

روحم را به معرض فروش گذاشته ام

با تو که می گردم، به فاحشه ها می مانم...

لعنتیِ احمقِ بی شعور، که من دلم برات تنگ شده، ازت متنفرم!

رابطه ها را مثل نوشیدن یک آب خنک، پاره می کنید.

می خواهم یک اعلامیه بنویسم اینجا، آنجا، به در و دیوار شهر. بگویم من به ساحل دریا احتیاج دارم. احتیاج دارم بروم حداقل 5 ساعت تمام را به دریا خیره شوم. زل بزنم به اش. 5 ساعت تمام گوش کنم موج هایش را. می خواهم یک اعلامیه بنویسم، بگویم هیچ خری پیدا می شود که منِ اخلاق سگ را همراهی کند، بهتر بگویم تحمل کند، که برویم ساحل دریا را تماشا کنیم 5 ساعت تمام؟! بعد پشیمان می شوم. معلوم است که هیچ خری پیدا نمی شود. کلا نسل خرها منقرض شده، زودتر از نسل دایناسورها! همه تان شده اید یک چیزی خاصی! یک چیز خاصی که اسم ندارد. یک چیزی که فقط بلد است به گا بدهد آدم را. روان اش را. یک چیزی که قلب را فشرده می کند. یک چیزی که انگشتانش را فرو می کند توی گوشت و خون آدم، بعد دست خونی اش را با گوشه پیراهن اش پاک می کند و می رود. خوب که فکر کردم پشیمان شدم، دیدم همه تان شده اید یک چیز خاص، که به گا می دهد و به جهنم می فرستد انسان را. گفتم حیف است تلف کنید وقت تان را!

یک "به درک" ساده

نمی دونم چرا جدیدا ها، عکس العمل فیزیکی بدنم نسبت به ناراحتی، حالت تهوع مداومه!!!! واقعا، بقیه هم، نسبت به ناراحتی، همچین عکس العمل مسخره ای دارن؟!!!!

Loving Strangers

فعلا که من نیستم از این لذت ببرید! 

 

پیوست: راستی گفته بودم که مسئولیتی در قبال لیریک موزیک هایی توی وبلاگم می گذارم، تقبل نمی نُمایم؟!! بلی! مسئولیتی تقبل نمی نماییم(حتی فارسی هایش!!). این است که شما هم مثل ما فقط از موزیک و محض خود صدا لذت ببرید!