این مدیریت بلاگ اسکاى عجب محترمه!! جدى! 

نویسنده و مترجم سعى کرده اند یک نقاشى از مکتب سمبولیسم را توضیح دهند. در واقع هر جزء از نقاشى و هر حرکت کوچک و حتا نوع قلم گذارى در نقاشى سمبولیک معنا و مفهومى دارد. بعد تو فکر کن بعد از تلاش دو صفحه اى نویسنده و مترجم براى تشریح نقاشى، مترجم ارجاع مى دهد که براى دیدن عکس به تصویر شماره فیلان مراجعه کنید. متتها از تصویر فقط و فقط توضیح زیر عکس وجود دارد و به طور کامل تصویر سانسور شده است!!! نه توى یه کتاب، بلکه توى همه سرى کتاب هاى هنرمندان در جهان خود با این فاجعه مواجه میشوید!! پیوست: بالواقع اینجور مواقع که با همچین صحنه هایى مواجه مى شوم مى خواهم این ناخون هاى بلند و تیزم را فرو کنم درون گردن فیلترچی اش، و رگ و شاهرگ یارو را بکشم بیرون!!

پنج شنبه عصرم را خالى گذاشته بودم تا به سر و وضع خانه ام برسم. چون فکر مى کردم قرار است جمعه مهمان داشته باشم. منتها از آنجایى که من فقط کمى!! دیر اقدام به دعوت کردم، مهمانى فردا کنسل شد! خلاصه که یک ساعتى است نشسته ام لب پنجره آشپزخانه ام. کنار گل و گلدون هایم که هر روز تعدادشان دارد زیادتر مى شود، قربون صدقه شان مى روم و نوازششان مى کنم. توى فنجان آبى فیروزه اى سفالیم هم چاىِ فیلان درست کرده ام و دارم با شکلات فیلان تر میل مى کنم و در کنارش غروب خورشید را مى پایم. به معناى واقعى مى پایم. و لحظه به لحظه مى دانم چند سانت مى رود پشت کاج هاى آن طرف خیابان!! و یک عالمه صداى گنجشک هم مى آید که نمى دانم دقیقن کجا سکنا گزیده اند، چون هر چه چشم مى دوانم، لابلاى چنار روبروى پنجره، کلاغ هم نمى بینم، چه برسد به یک دسته گنجشک!! وسطش هم اگر وقت کنم نگاهى مى اندازم به شیشه پنجره ى آشپزخانه ام که مثل یک آینه هست و با خودم مى گویم عجب این بلوز آبى آسمانى به من مى آید و با آن گل سر سبزِ پسته اى که اندکى آبى سرد با خودش دارد، چه دلبر شده ام!!

من نمی توانم درک کنم چگونه آدم ها می توانند انقدر تمیز دروغ بگویند. البته اینکه یکی حق داشته باشد و لازم باشد یک چیزهایی را بداند، ولی یک نفر دیگر آنها را پنهان کند، این هم اسمش دروغ است. اصلا اسمش دروغ کثیف تر است. من گاهی ساده ام. گاهی که نه، همیشه! فرض را بر این گذاشته ام که آدم ها دروغ نمی گویند. یا حداقل اینکه دروغ بزرگ نمی گویند. فرض را بر این گذاشته ام که چون دروغ گفتن نفعی برای هیچ کس ندارد، پس هیچ کس دروغ نمی گوید. چشم و گوش هایم به جای اینکه بقیه را بپاید، دقیقن تا نوک دماغم را بیشتر نمی بیند. در واقع نمی خواهد که ببیند.زندگیم راحت و ساده است. اما خب، خیلی بد می شود اگر گاهی حوصله ام سر برود و چهار متر آن ورتر را هم ببینم. بالواقع چهار متر آن ورتر به خودی خود مشکلی ندارد، ولی اگر درونش یک دروغ یا یک پنهان کاری باشد و من ببینمش خیلی بد می شود. بیشتر برای خودم بد می شود. خودم را سرزنش می کنم که چرا انقدر همه چیز و همه کس را گل و بلبل می بینم. چرا حواسم نیست که بقیه به چه سادگی دروغ هایشان را فرو می کنند ته حلقم. می دانی، آدم مجبور است دروغ ها را بالا بیاورد. پروسه بالا آوردن، هم زجرآور است و هم کثافت کاری دارد. حالا هر چقدر هم که دروغش قدیمی تر باشد و بیشتر در اجزای بدنت جذب شده باشد، بالا آوردنش چندش تر می شود. نه فقط برای خودت، که برای اطرافیانت. مخصوصن همان که، آن لقمه فاسد را با مهربانی به خوردت داده است. خواستم بگویم زندگی گند و گه تر از این حرف هاست که آدم بخواهد پیچیده تر اش کند یا کثافت کاری هایش را بیشتر کند. خواستم بگویم دروغ نگویید، پنهان کاری نکنید، و باعث نشوید صبح روز تعطیل لقمه های فاسد چند ساله را بالا بیاورم.

جبر

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

ترم پیش یکى از دانشجوهامو بخاطر دو تا از سوالاشو از روى برگه ى دانشجوى تاپ کلاسم تقلب کرده بود، با ٩.٥ انداختم. این ترم هم به همشون اولتیماتوم دادم که اگه تابلو تقلب کنید، مث آقاى فلانى، بهتون نمره نمى دم و خودتون درس بخونید و غلط هاى خودتون ارزشش براى من بیشتر تقلب و کلى نصیحت و شر و ور. امروز دیدم همون دانشجوى کذاییم آخر برگه اش نوشته استاد من فلانى هستم، این ترم تقلب نکردم و همه رو خودم نوشتم. خوهش مى کنم کمکم کنید. نمره اش شده ٦، ولى قراره پاسش کنم:))) پیوست: کلن من از این دست خاطرات رو توى پلاسم شیر مى کنم اما دلم خواست این یکى توى وبلاگم هم باشه!