تمام دیروز و امروز من صرف خوندن دو تا کتاب شده:کتاب شعر نیما و کتاب ضرب المثل ها.آهان دیروز دو تا مغازه باکلاس هم رفتم؛اول مغازه نقره فروشی و بعدش هم مغازه ترمه فروشی.واقعاً روح آدم از دیدن چنین جاهای سنتی؛ طراوت پیدا میکنه.کاش یه طوری میشد که من میتونستم همچین جاهایی کار کنم.اونوقت مطمئناً؛من 200 سال عمر میکردم.

حالا از خیالات بیایم بیرون.دیشب که یه شعر نیما رو خوندم؛طبق معمول اولش ازش چیزی سر در نیاوردم؛اما بعدش به صرافت افتادم که تفسیر اون شعر رو از آخر کتاب بخونم؛نتیجه اش عالی بود؛هر چند که معتقدم نباید معنی و تفسیر شعر رو خوند.

اینم همون شعره:

خانه ام ابری ست

یکسره روی زمین ابری ست با آن.

از فراز گردنه؛خرد و خراب و مست

باد می پیچد.

یکسره دنیا خراب از اوست

و حواس من!

آی نی زن که ترا آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟

خانه ام ابری ست اما

ابر بارانش گرفته ست.

در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم؛

من به روی آفتابم

می برم در ساحت دریا نظاره.

و همه دنیا خراب و خرد از باد است

و به ره؛نی زن که دایم مینوازد نی؛در این دنیای ابر اندود

راه خود را دارد اندر پیش.

اینا رو هم از اون یکی کتابه خوندم.مثلا ببینید این آقای محمد مسعود چه تعبیر جالبی از زندگی داره:((وه که زندگی چه معجون غریب و چه خواب مرموزی است.))

منظور ژان ژاک روسو رو هم از این جمله اش نفهمیدم:((بهترین علاج برای قلب شکسته اینست که یکبار دیگر آن را بشکنید.))به نظر شما منظورش چی بوده.؟؟!!!!!!!!