اصلاً دلم نمیخواد بیام اینجا غر بزنم.اصلاً دلم نمیخواد بگم دوباره به پوچی رسیدم.اصلاً دلم نمیخواد بگم دوباره حالم از خودم بهم میخوره.اصلاً دلم نمیخواد بگم از این زندگی حالت تهوع بهم دست میده.باور کنید اصلاً دلم نمیخواد..........اما وقتی همین نیم ساعت پیش کنار اتاقم نشسته بودم و داشتم ونگ میزدم.وقتی همین چند دقیقه پیش یه جعبه دستمال کاغذی رو خیس کردم،وقتی الان دلم میخواد یه جیغ گوش خراش بکشم تا همه کر بشن،وقتی الان عین یه جسد مرده یخ کردم و روی این صندلی ولو شدم،چجوری بیام بگم:آه چقدر زندگی زیباست،هوا چه خوب است،بیایید با هم مهربون باشیم و به زندگی لبخند بزنیم...باور کنید نمیتونم در حال حاضر این چرت و پرتا رو بگم.ولی در عوض خیلی دلم میخواد اینا رو بگم:که حالم از همه چی بهم میخوره.از دست خودم خسته شدم،از این که اینقدر شکننده شدم،خسته شدم.از این که اینقدر احساساتی با همه چیز برخورد میکنم خسته شدم.اصلاً از این احساسات رقیق بدم میاد و عذابم میده.دلم برای پوست گردوییم تنگ شده.ذره ای از اون پوسته سخت که دور احساساتم رو پوشونده بود،خبری نیست.حالا تنها چیزی که مونده چند تا تیکه شیشه خورد شده است.از اون بالا،خیلی بالا، پرت شده پایین.و حالا این من هستم که دارم روی این خورده شیشه ها راه میرم.اما این چاره کار نیست.باید این تکیه شیشه ها رو خوردشون کرد،خوردِه خورد،تا نرمِ نرم بشه....اونقدر که دیگه ازش هیچی نمونه.بعد باید ازشون سنگ ساخت،یه سنگ سفت و سخت.یه سنگ بی رگ...اما یکی باید بیاد جلو،یکی باید این خورده شیشه ها رو بکوبونه،یکی باید این دریا رو بخشکونه.یکی باید ضربه آخر رو بزنه.و من منتظر اون ضربه ام.کسی نمیخواد داوطلب بشه؟کسی نمیخواد این کار رو بکنه.باور کنید خیلی هم سخت نیست.خیلی ساده است،عین آب خوردن.فقط یه ضربه.و همه چی تموم میشه،دیگه هیچی باقی نمیمونه.اونوقت یه سنگ میشم،یه سنگ سیاه.اون وقت زندگی زیبا میشه،اون وقت من قهقه میزنم.اون وقت میتونم دروغ بگم.اون وقت میتونم هم خودم رو و هم دیگران رو فریب بدم.اون وقت میتونم بیام اینجا و واستون جک بگم...باور کنید میتونم،من منتظر ضربه آخرم،ضربه آخر.یکی پا پیش بذاره و بشکونه.....