سرم سنگینی میکنه.مغزم پرِ پره.مغزم پر شده از زباله های درسی.تمام شعرها به مغزم هجوم آوردن؛بیشتر از 100 بار این تیکه شعر سهراب تو ذهنم تکرار شده:باید امشب بروم / باید امشب چمدانی را / که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم / و به سمتی بروم / که درختان حماسی پیداست / رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا میخواند… رو به آن وسعت به واژه…………
شعرای سعدی که از اون بدتر؛چون اونا رو زیاد حفظ نیستم و برای درست شدن وزنشون؛مدام باید کلمات رو جابجا کنم تا قافیه و ردیفش درست در بیاد.از دیروز تا حالا مغزم مشغول یک بیت شعر شده؛اولش چند تا کلمه بیشتر نبود؛بعدش هی کلمات جابجا شدن و چند تا کلمه هم اضافه شد تا آخرش که امروز صبح به این بیت تبدیل شد:ای که گفتی که مرو در پی خوبان زمانه / اندر این بحر تفکر ما کجاییم؛تو کجایی . آخرش هم وزنش به دلم ننشست و کلی گشتم و وقت تلف کردم تا فهمیدم درستش اینه:ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه / ما کجاییم در این بحر تفکر؛تو کجایی . و همه اینا وقتی تو ذهنم دارن وول وول میخورن که من دارم تو یه جای دیگه از مغزم حلاجی میکنم که object با object type با table چه فرقی میکنه و کدوم مال DFD کدوم مال ERD و کدوم مال ACCESS هستش.
محتویات ذهن من شده عین چند تا کلاف کاموا که داده باشن دست دو بچه گربه بازیگوش.