اگه می بینید کم پیدا بودم و دو روزه که نیومدم وراجی کنم(خداییش ما تو وبلاگ هامون غیر از این چه کار دیگه ای میکنیم)به خاطر این بوده که باید صد تا پروژه تحویل میدادم.نمونه اش همین پروژه هوش که با پرولوگ باید مینوشتیم؛پدر منو در آورد؛پیرم کرد؛کی باورش میشه من توی یه روز صد و بیست بار برم دانشگاه یا راین(شرکتی که استادمون توش کار میکنه)تا فقط از این استاد بپرسم که خروجی برنامه چه شکلی هستش.اما انگار اصلاً استادی وجود نداشته؛آب شده بود رفته بود زیر زمین.بامزگیش اینجا بود که خانمش هم در به در دنبالش میگشت.خلاصه من دست از پا دراز تر همراه با استاد بزرگ(مریم جون)رفتیم خونه فرزانه تا پروژه رو هر جوری هست تا صبح بنویسیم.البته استاد بزرگ؛ هوش رو ترم پیش پاس کرده بودن ولی به خاطر لطف زیادشون قبول کردن که در این امر خطیر ما را یاری و همیاری بنمایند.اما متاسفانه استاد بزرگ prolog یادشون رفته بود و فقط زحمت تایپ رو کشیدن(با عرض شرمندگی؛ مریم جون پاشو قربونت برم؛پا شو برو یه لیوان آب بخور)؛فرزانه جون هم که به نحو احسن وظیفه ای را که تقبل کرده بودند را انجام دادند(یعنی پذیرایی کامل من و مریم و شارژ کردن ما؛ تا یهو خوابمون نبره).منم که خیر سرم هی راه میرفتم و نظر میدادم و راه حل های فجیعی را برای پیاده کردن الگوریتم میدادم.(به خاطر همین هم هست که اگه استاد به خاطر این پروژه نیم بهمون بده خیلی شق القمر کردیم).آخرش هم ساعت 2 صبح امروز یه جوری برنامه رو خلاصه اش کردیم و بعدش بابای فرزانه ؛من و مریم رو به خونه هامون رسوند.(آخی نازی بابای فرزانه).صبح هم رفتیم خیلی شیک و با اعتماد به نفس بسیار و بسیار بالا تحویل استاد دادیم. (توجه داشته باشید که مهمترین عامل در تحویل دادن پروژه همین بالا بودن اعتماد بنفسه بوده وگرنه عمراً کسی این برنامه رو تحویل بده).

در اینجا جا دارد از استاد بزرگ کمال تشکر را داشته باشیم واقعاً از خود گذشتگی کرده ودیگه خیلی خیلی به ما لطف کردنند.مرسی؛ممنون و همه اینا.