امروز کتاب "قصه ی من کلاغی ندارد رو خوندم".اشعار شهرام بهمنی پر بود از کلمات گریه و کلاغ.زیادی نوگرایی داشت.خوب برای من،مدل جدیدی از شعر بود.ولی به دلیل زیادی سپید بودن شعراش خیلی بهم نچسبید.(لابد میدونید شعر سپید چه جور شعرایی هستن)....
از تنفر زیادی که از این درس معماری دارم،نمیدونم چه خاکی تو سرم کنم؟کنفرانس هم میخوام خیر سرم بدم.
امروز با بابا رفتیم فروشگاه...اونجا یه اقایی رو دیدم که به طرز فجیعی برام آشنا بود.یک ثانیه بیشتر ندیدمش.اصولا من توانایی اینو ندارم که به یه نفر بیشتر از یکی دو ثانیه چشم بدوزم.مخصوصاً اگه یه آقای غریبه باشه...بعد از یه دقیقه یادم اومد که قبلاً همین جا دیده بودمش.وبه دلیل قد بلند و تنومند بودنش، و اینکه اون دفعه یه لباس قرمز تنش کرده بود،بیخودی ازش ترسیده بودم...
بعدش هم رفتیم گارد شومینه ببینیم و قیمت دستمون بیاد.باورتون میشه تو یه خیابون،پنج جا،یه نوع گارد رو قیمت کردیم و هر کدوم 5 نوع قیمت مختلف دادن،18،22 ،30 ،38،هزار تومن...حالا خوبه خودشون روشون میشه اینقدر کلاه سر ملت بدبخت بذارن...والا اگه من بودم خجالت میکشیدم.حیا هم خوب چیزیه....
به طرز فجیعی دلم برای نقاشی کردن روی بوم تنگ شده...اما اگه بخوام شروع کنم حسابی منو به خودش جذب میکنه و هیچ کار دیگم نمیرسم.کی من این لیسانس کوفتی رو میگیرم تا به زندگیم برسم و خودم بشم.......
دیر گاهی است در این تنهایی
رنگ خاموشی در طرح لب است.
بانگی از دور مرا میخواند،
لیک پاهایم در قیر شب است.
...
نقش هایی که کشیدم در روز،
شب ز راه آمد و با دود اندود.
طرح هایی که فکندم در شب،
روز پیدا شد و با پنبه زدود.
دیرگاهی است که چون من همه را،
رنگ خاموشی در طرح لب است.
جنبشی نیست در این خاموشی:
دست ها،پاها در قیر شب است.
«سهراب»