چند روز پیشا رفته بودم خوابگاه همکلاسی ها،بلکه یه کم ریاضی مهنسی بخونیم.اولش که یه کم نشستیم یه کم غیبت استاد عزیز کردیم و گفتیم درس دادنش به درد عمه اش میخوره(این یکی رو جداً راست میگفتیم).بعدشم نشستیم کلی با دیسیپلین و دل صبر چایی و شیرینی خوردیم.بعدش هم دوست عزیز تصمیم گرفتن برن ناهار درست کنن.بعدش هم نمیدونم بحث سر چی شد که به اَلکس خدا بیامرز رسید.و خانم های روانشناس خواستن دلیل خودکشی جناب رو ریشه یابی کنن.دوست جون عقیده داشتن که چون ایشون در زندگیشون به همه چی رسیده بودن،دیگه انگیزه ای برای زندگی کردن نداشتن.اما نظر ندا این بود که شاید مشکل داشته،ما نمیدونیم و به خاطر اون خودکشی کرده.منم نظرم این بود که شاید به قتل رسیده و ما فکر میکنیم خودکشی کرده.یکی دیگه هم میگفت شاید بیماریی داشته.اون وسطها هم مژده ی عزیز اونقدر جیغ جیغ کردن که من نفهمیدم نظر ایشون چی بوده.....حالا همه ی اینا به کنار،الکس همون بد صداهه بود؟؟؟؟؟؟؟؟یادم رفت ازشون بپرسم!!!!!!!ماشاالله هوش و حواس!!!!!
آخرش هم کلی به خودمان امیدوار شدیم،برای اینکه فهمیدیم این دوستان عزیز ما چهار برابر ما زمان لازم دارن تا یه مرغ و پلوی سوخته بپزن!!!!!
بعدش عین بچه ی آدم نشستیم ریاضی مهندسی خوندیم.و در آخر هم برای اختتامیه،دوست جون رفتن کارتن لوازم آرایششون رو آوردن تا ما و هم اتاقی هایشان فضولی بفرماییم.بعدش هم یک چیز خیلی بامزه کشفیدیم و آن هم اینکه تمام بچه های خوابگاه صبح ها یک ساعت زودتر از خواب بیدار میشوند تا آرایش بفرمایند!!!!!!!!!!!!(میبینی تو رو خدا،یک ساعت!!!!!!!!!!!!!چه خبره!!!)
****************
گفتم که نوشته ی بعدم رو حتماً چرت و پرت مینویسم،هر چقدر هم که روز گندی داشته باشم و هر چقدر هم که داشته باشم از نگرانی خفه بشم.آره عزیزم،کم کم یاد میگیری،هر چیزی رو نریزی بیرون.کم کم یاد میگیری قایمشون کنی.کم کم یاد میگیری سکوت کنی و لبخند بزنی.نگران نباش،قول میدم یاد بگیری.تو استعدادش رو داری.......