تموم نمیشه.هیچ جوری تموم نمیشه!با پیاده روی تموم نمیشه.با کوچه و خیابون و پاساژ گردی و ولگردی و ده گردی و ایرانگردی تموم نمیشه(گمونم با جهانگردی هم تموم نشه).با کتاب و مجله و فیلم و سینما تموم نمیشه.با الکی خندیدن و راستکی گریه کردن،با غرغر و نق نق و زر زر تموم نمیشه.حتی با دم به دقیقه وبلاگ نوشتن و بی پروا نوشتن و با پروا نوشتن هم،یه لحظه تموم نمیشه.با تمرین خط و سه تار و شعر و انجمن هم تموم نمیشه.با فکر کردن،با فکر نکردن و بیخیالی تموم نمیشه.با حرف زدن با دوست و فامیل و در همسایه و آشنا و غریبه هم تموم نمیشه.با تکرار و تکرار و تکرار جملاتی مثل:قوی باش،نترس،بالاخره یه چیزی میشه،محکم باش،شجاع باش،با اراده باش...، هم تموم نمیشه. با هیچ کوفت و زهرماری تموم نمیشه.این احساس شکست لعنتی،هیچ جوری تموم نمیشه.