کف اتاقم از کتاب سنگفرش شده.کتابایی که از نمایشگاه کتاب خریدمشون و کتابای درسیم!عادت کردم تو دست و پام باشن.اذیتم نمی کنن.گمونم فقط میخوام یه چیزی نوشته باشم که از این حال پریشونم،برای چند لحظه ای رها شده باشم.چند روز پیشا چند تا پروانه خریدم.بسکه خوشگلن و خوشگلن و خوشگلن.اما مُردن.یعنی کشتنشون و بعد تا ابد زندونی شون کردن تو یه قاب شیشه ای.دیشب کتابامو به اندازه ی صندلیم کنار کشیدم و صندلیمو بردم روبروی قاب پروانه ها.یه عالمه نگاشون کردم.اولش هی گفتم چقدر خوشگلن و بعد یه عالمه ونگ زدم که چرا مردن.صبح یه پارچه سفید انداختم روی پروانه ها.کتابها رو هم برگردونم سرجاشون،تا باز هوس نکنم صندلیمو جابجا کنم.دلم برای دوستم تنگ شده.دلم تنگ شده که بهم بگه:حسش نیست.نباید دلم تنگ بشه؟این روزها خیلی ونگ ونگو شدم.یه بار واسه دو تا تست هوش مصنوعی که تو امتحان سراسری جا انداختم.یه بار برای اون شخصیت خونسرد و شکسته ی اون کتابه.یه بار واسه دختر داییه.یه بارم واسه اینکه میخوان زورکی یکیو به زندگی لعنتیم بچسبون.گمونم خسته ام.محکم خوردم زمینو و زانوهام کشیده شده به این آسفالت داغ لعنتی.گیج نشستم و گمونم دلم نمی خواد دیگه بلند بشم.