مدتیه شعر می خونم فقط.یعنی در واقع تحمل هیچ نوع خوندنیه دیگه ای رو ندارم.می دونی،من توی هیچی که جسارت نداشته باشم.توی کتاب خریدن،جسارتی دارم نگو و نپرس!نمایشگاه امسال یه چند تا کتابو کاملا تصادفی و بدون هیچ شناخت قبلی ای خریدم.که دو تاشون خیلی خفن از آب در اومدن.یکیش یه کتاب شعره که غزل هاش باب طبع منه.یعنی بعضی از بیتاش یه نکته ی ظریف طنز توشونه که من بهش میگم عنصر غافلگیری.من عاشق غزل هایی هستم که این عنصر غافلگیری شون، توی بیت آخرشونه.

البته دو سه تا شعر دیگه هم میخوام بذارم اینجا، ولی اگه حسش بود...

***شعر مجسم از راضیه فرهودی

ده بار مرده است ولی کم نمی شود

حدسم درست بود که آدم نمی شود

دیگر برای خلوت او، چشم ها تو

هرگز شبیه شعر مجسم نمی شود

این بار هم جرقه بزن التهاب عشق

این شعله مستحق جهنم نمی شود

می خواستم شبیه شما زندگی کنم

می خواستم عزیز که دیدم نمی شود

حس می کنم دوباره به بن بست می رسم

امن یجیب و یاد تو با هم نمی شود

تکراری می شوی که بگویی مرا ببخش

تکرار می شوم که بگویم...نمی شود

***از این لحظه به بعد از مهسا مجدر لنگرودی

هیچ کس منتظرت نیست از این لحظه به بعد

سایه ای دور و برت نیست از این لحظه به بعد

خفته ای در شب رویای دروغین غزل

از خودت هم خبرت نیست از این لحظه به بعد

دست گرمم که پر از حس نوازش شده بود

حیف دیگر به سرت نیست از این لحظه به بعد

به نفس های خودت هم که خیانت کردی

مرگ هم پشت سرت نیست از این لحظه به بعد

شعرهایت اگر از جوشش احساس من است

شاعری در هنرت نیست از این لحظه به بعد

می روم تا به تو وابسته نباشد دل من

دلم ارث پدرت نیست از این لحظه به بعد