دلم می خواست یکی می بود که دست روی شونه ام میذاشت و می گفت:اتفاقی که نیفتاده.و بعد آرامش بود که میومد و تنیده میشد به روحم.

احمقانه است،اما هست.اون «یکی» رو نمی گم،اون خلاء رو می گم.