خیلی از ما آدم ها فقط همدیگه رو تحمل می کنیم ! یعنی واقعا فکر می کنیم اگه از هم دور باشیم خیلی راحت تریم ولی واقعا اینطور نیست اگه یه مدت از یکی دور باشیم ، به یاد هم می افتیم !

عادت دارم تقریبا هر روز از همه دوستام یه خبری بگیرم ،‌ چه با میسنجر چه با تلفن چه با ایمیل یا هر وسیله ارتباطی ممکن ! مثل دود آتیش  بعضی از دوستام رو حتی یه بارم ندیدم فقط تو میسنجر از طریق نوشته ها باهاشون ارتباط دارم ! ولی اونا هم یه مدت که نیستن دلم براشون تنگ می شه !

ولی دارم کم کم به این نتیجه می رسم که خیلی کار احمقانه ای می کنم چون تقریبا واسه هیچ کدوم از دوستام اونقدر مهم نیستم ، تست کردم اگه یه هفته یه ماه به هیچ کدومشون زنگ نزم یا خبری نگیرم با اینکه هر روز از شون خبر می گرفتم اصلا احساس کمبود نمی کنن یعنی اصلا به این فکر نمی کنن که من کجام ، منو نمی ببینن ! دیگه عادت کردم دیده نشم !

یه چیز دیگه اینکه اکثر آدم ها دلشون می خواد مشهور و معروف باشن که همه بشناسن شون ولی هیچ وقت به این فکر نمی کنن که در این صورت دیگه چیزی به نام زندگی خصوصی ندارید ! مثل بازیگر ها و فوتبالیست های مطرح ! عمرا بتونن راحت برن بشینن تو یه کافی شاپ !

تنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــهای تنــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــهام

مهم نیست عادت کردیم ! 

پیوست اول:از بلاگ این آقا  

پیوست دوم:لعنتی اونقدر این احساس و این برداشت،آشنا بود،و چند سالی بود که عین خارپشت افتاده بود توی این گلوی لعنتی،که حتی فرصت اجازه گرفتن هم بخودم ندادم!

پیوست سوم:گاهی اوقات فکر می کنم،خدای لوس کردن دوستانم هستم.گاهی فکر می کنم آدما ظرفیت لوس کردنشون خیلی پایینه و کلی تو این زمینه بی جنبه ان! 

پیوست چهارم:حالا که حرفمو زدم!به هر کی هم می خواد بر بخوره،بخوره!!