محو صداش شدم، تو اون هیاهوی دم ظهر، پشت بلندگو داره اذون میگه،آروم،نرم،کش دار.انگار که اصلا پشت بلندگوی یه مسجد بزرگ تو یه دانشگاه بزرگ نیست.انگار تو حمومه،انگار که داره آروم برای خودش می خونه.آروم،نرم،کش دار.انگار که هیچکی غیر خودش،صداشو نمی شنوه(هر چند اشتباه، انگار میکنه،یکی داره می شنوه این صدای آروم و نرم و کش دار رو).

پیوست: صداها خیلی ایجاد کشش می کنن برام.مخصوصا اگه نرم و آروم باشن.مخصوصا اگه کلمات شمرده شمره بیان بشن،انگار که دنیا قراره تا ابد ادامه داشته باشه... 

پی نوشت: خیلی بدم میاد که دست یکی واسم رو بشه.ترجیح میدم ادما اون شکلی باشن که من تصورشو می کنم.دلم نمی خواد جنس آدمیزاد بودنشون واسم رو بشه...