وقتی از کنارت رد می‌شوم، هاله‌ی اطراف بدنت را حس می‌کنم، اصلاً می‌بینم‌اش که مثل نور دور‌ت می‌گردد و دایم رنگ‌اش عوض می‌شود، وقت‌هایی که حس و حالت عوض می‌شود. یا گرم‌ات که می‌شود غلیظ‌تر می‌شود و انگار از زیر لباست، از گردن‌ات، از زیر روسری رنگ‌وارنگ‌ات که پر است از گل‌های قرمز درشت در زمینه‌ی سفیدش، یک جوری، با یک لطافتی که خاص خودت است، پخش می‌شود در هوا، بیشتر از همیشه.

بعد این عطری که فقط مخصوص خودت است، مرا محو می‌کند. یعنی آنقدر پر می‌شوم، آنقدر لبریز می‌شوم از این رایحه ی آسمانی که یادم می‌رود من‌ای هم وجود دارد. اصلاً آنجور وقت‌ها بودن من انگار دست‌بردن بی‌جاییست در این زیبایی ناب. 

«علی»