تو دوره ی نوزادیم (دوره ی نوزادی من ،از زمان بدو تولد تا سن 21 سالگی منه! یعنی تا زمانی که من فکر می کردم بچه ها از ناف مامانشون تشریف میارن بیرون!!- کوفت! خنده نداره که- )، تو کمد خونه قبلی مامانم، یه سری نامه پیدا کردم. نامه های عاشقانه ی بابام به مامانم!! یه جاهای خیلی خیلی پیچیده ای قایم شده بود!! دو تا از نامه ها رو خوندم. بعدم گذاشتمشون سر جاشون. یه کوچولو هم عذاب وجدان گرفتم که "بچه ی فوضول، چه معنی داره تو مسائل خصوصی آدما فوضولی میکنی!!"  خلاصه گذشت. تا یه مدت پیش تو یه کتاب فروشی چشمم خورد به کتاب نامه های عاشقانه ی فروغ فرخ زاد به پرویز شاپور، و اون خاطره ی نامه های بابام به مامانم! ( بماند که من 4 سال پیش – یعنی دوران خردسالگیم- این کتاب رو خریده بودم و خونده بودم و یاد هیچی هم نیوفتاده بودم!! ). و خب همون موقع به این نتیجه رسیدم که وقتی باباهه نامه ی عاشقانه می نوشته، حتما مامانه هم جوابشو میداده دیگه! پس یه سری نامه هم باید وجود داشته باشه از طرف مامانه! که خب چون ما الان خونه مون رو عوض کردیم و از قضا سوراخ سنبه هم زیاد داره، و محاله که من علاوه بر غلبه بر عذاب وجدانم، نامه ها رو پیداش کنم . از طرف دیگه تقریبا دارم میمیرم که چقدر هیجان داره که آدم نامه های عاشقانه مامان باباش رو بخونه!!! و خب فکرشو بکن این کشمکش ...

پیوست: نه تنها شعر (واره ها) که گاهی متن ها هم مثل یه نوزاد ناقص الخلقه می مونن که ممکنه همون طوری ول بشن. بدون هیچ پایان مشخصی! اینجاهاست که خلاقیت خواننده، خودش باید یه پایان بسازه واسه خودش! اینجاهاست که میشه مثل رولان بارت حکم  "مرگ مولف " رو اعلام کرد:)