تو بگو دریغ از ذره ای آدمیت!

توی دوره زمونه ای که ملت سر تا پاشون رو نقاشی می کنن، من نمی دونم با چه اعتماد بنفس کاذبی، بدون ذره ای آرایش، با اون رنگ و روی پریده، در انظار عمومی ظاهر میشم! درس عبرت هم نمی گیرم حتی یکبار!

پیوست: یعنی خداییش خجالت داشت! پسره ابروهاش تر و تمیزتر من بود!! فک کن!!! اشتباه کردم! اقلا باید آدرس آرایشگاهش رو می پرسیدم. شاید که همین نزدیکیا بود خب!  

پیوست دوم: خداییش آخر خنده بود! من موندم با چه اعتماد بنفس کاذبی باز! اینجوری ملت رو دست میندازم و در انتهای دلم به ریششون می خندم! آخه واقعا با چه اعتماد بنفسی!! آخه چرا من آدم نمیشم؟! واقعا چرا؟