۳۰ روز تا آخر ماه طلایی

به خودم مرخصی دادم. در واقع یه روز که از خواب بیدار شدم دیدم این دو تا استاد محترم رسما اسکل کردن منو. اولی تا بهش میگی چیکار کنم، میگه "سیگنال پروسسینگ"!! آخه ایمیج چه کارش به سیگنال؟!! دومی هم که تا تقی به توقی می خوره،چشماشو گرد میکنه که "دیتاستت رو گسترش بده". انگار کشکه! انگار پفکه! انگار آبنباته! نفهم!! دروغ چرا؟! این سرماخوردگی همراه با تب هم مزید بر علت شد. 4 روز تب آدم دیوونه میکنه، چه برسه به 6 روز!! این شد که من با اختیار تام نداشته ام، یه تصمیم کبری گرفتم که به خودم مرخصی بدم. نه علافی ها! مرخصی! یعنی کار یواشکی. یعنی کاری که عشق است. بعد از اونجایی که آدم واسه کاری که یواشکی و عشق است و در پیش رو، دو تا استاد هم داره که نهایت یک ماه، ازت نمی پرسن "اوهوی، کجا به سلامتی؟تشریف بیارین در خدمتتون باشیم!!!"، اینه که از الان، همین الانِ الان –به صورت کاملا فشرده-، یک ماه طلایی شروع میشه. پس پیش به سوی یک ماه طلایی یواشکی... هوررررررااااااااااا