می دانی من یخ کرده ام. نه اینکه فکر کنی کل وجودم یخ زده است ها،نه. مثلا من هنوز هم وقتی نرگس را بو می کنم مست می شوم. یا همچنان وقتی بعضی از این نقاشی ها را نگاه می کنم دلم قیلی ویلی می رود. بعضی از شعرها هنوز می توانند سلولهای کنار گردنم را تکان بدهند. بعضی از تصاویر خاطرات گذشته هنوز برای من حکم ماهی سیاه بالدار خودم  را دارند. بوی خاک باران خورده نفسم را بند می آورد. من هنوز عاشق دریا هستم.هنوز آخر بعضی از فیلم ها هستند که من بهشان می گویم عزیزم... واقعیت آن است که آن قسمتی اش که مربوط به احساسم نسبت به انسان هاست یخ زده است. البته یخ هم نزده، بی حس شده است. مثلا من به هیچ کجایم نیست که در این کره ی زمین 2 نفر انسان وجود دارند که از من متنفرند. یا این فامیلمان که دارد می رود انگلیس. یکبار از دهانم در نیامد که دلم برایت تنگ می شود(خب دروغ که نمی توانستم بگویم!می توانستم؟). اس ام اس برای آمده که به 10 نفر از دوستانت بگو "دوستت دارم" . بعد من هر چه زور زدم 3 نفر بیشتر پیدا نکردم. به یکی شان - که دارد دوران تنهایی اش را می گذراند چون دوست پسرش رفته پیِ الواتیش لابد و دوست طفلی ام دارد دوران ترکش را می گذراند- گفتم، به دو تای دیگر نه...  جوری میگذرد. هیچیش هم نیست!

پیوست: برای تی تی . قول این پست را داده بودم. ناتمام هم هست. راستش حس ادامه اش نیامد...