می خواهم یک اعلامیه بنویسم اینجا، آنجا، به در و دیوار شهر. بگویم من به ساحل دریا احتیاج دارم. احتیاج دارم بروم حداقل 5 ساعت تمام را به دریا خیره شوم. زل بزنم به اش. 5 ساعت تمام گوش کنم موج هایش را. می خواهم یک اعلامیه بنویسم، بگویم هیچ خری پیدا می شود که منِ اخلاق سگ را همراهی کند، بهتر بگویم تحمل کند، که برویم ساحل دریا را تماشا کنیم 5 ساعت تمام؟! بعد پشیمان می شوم. معلوم است که هیچ خری پیدا نمی شود. کلا نسل خرها منقرض شده، زودتر از نسل دایناسورها! همه تان شده اید یک چیزی خاصی! یک چیز خاصی که اسم ندارد. یک چیزی که فقط بلد است به گا بدهد آدم را. روان اش را. یک چیزی که قلب را فشرده می کند. یک چیزی که انگشتانش را فرو می کند توی گوشت و خون آدم، بعد دست خونی اش را با گوشه پیراهن اش پاک می کند و می رود. خوب که فکر کردم پشیمان شدم، دیدم همه تان شده اید یک چیز خاص، که به گا می دهد و به جهنم می فرستد انسان را. گفتم حیف است تلف کنید وقت تان را!
مثل آب خنک که میخوری قرص قلبت بره پایین از گلو
جلوی آینه وایسا... یک چیز خاصی نمیبینی؟ نه نمیبینی، نمیتونی ببینی. دستت رو بو کن... بوی خون حس نمیکنی؟ نه نمیکنی. بوی خوشی میده حتی بسکه با مایع خشبوی فراموشی شستیش هربار. که حتی برات ارزش نداره در اون حد که بمونه توی ذهنت کی و چرا...
تعجب نداره که وقتی بعد چندسال که حیون خونگیت مریض شد، بازم نگهش داشتی تو سلول بی پنجرش و در ِ اتاق پشتی رو روش بستی که مبادا فرار کنه و از دستش بدی، دفعه ی بعدی که در رو باز میکنی که به وظیفش که لیسیدن زخماته عمل کنه با لاشه اش رو به رو بشی. تعجب نداره. ولی چه وقیحانه از زیر بار مسئولیت در میرن و میمیرن بی اجازه، باعث میشن آدم سرش رو تکون بده و نچ نچ راه بندازه که چه وقیح...
ما هیچ گربه ای را، هیچ سگی را، هیچ آدمی را، هیچ چیز خاصی را، کلا هیچ جنبنده ای را هیچ جا نگه نمی داریم. کلا هر کس هر جا دلش خواست می تواند برود. ما هم بر و بر نگاهش می کنیم فقط، مثل آب خوردن!
راستش من حاضرم ولی ایندفعه کسی حاضر نیست با من بیاد!!
کی گفته نسل خرها منقرض شده؟!
مث اینکه نشده:))