آدم اشتباه میکنه. اشتباه میکنه قول الکی میده. اشتباه میکنه میگه هر چی تو بگی. اشتباه میکنه انقدر زود همه چیو رها میکنه. اشتباه میکنه همه رد پاها رو پاک میکنه. بعدش اشتباه میکنه خاطرات یادآوری میشه. اشتباه میکنه دلش تنگ میشه. اشتباه میکنه نگران میشه. اشتباه میکنه شماره های گوشیش می پره. اشتباه میکنه فکر میکنه. اشتباه میکنه میذاره هی چیزای عجیب غریب تو مغزش وول بخوره. اشتباه میکنه پشیمون میشه. آدم همش اشتباه میکنه......
پیوست: کاشکی خوب باشی. من خیالم راحت میشه.
پیوست بی ربط: از همه ی طرز فکر های مسخره ی خاله زنکی تون متنفرم. خیلی هم متنفرم.
میدونی
احساس میکنم ( البته درباره شما میگم طبیعتا )
وقتی فکر انقد راحت جریان پیدا میکنه تو ذهنت که می تونی یه عده رو بکشی دنبال خودت ونوشته هات
که برات وقت بذارن وحتی طرز فکرای به زعم شما مسخره بیان کنن
میشی سرسلسله
پیشرو
آوانگارد
خب طبیعیه تو حین پیشتاز بودن و اول بودن پاری وقتا بزنی جاده خاکی یا اشتب کنی
مهم پیوستیه که نوشتی
دلت قرص میشه از خوبی دیگری...
روده درازی بسه
وقت خوب ...
هان؟! آوانگارد؟! باورم شد نقاشی میخونین!
کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری، نیست دگر
دیر خوابیده و برخواسـتنـش دشـوار است
کوک کن ساعتِ خویش !
که مـؤذّن، شبِ پیـش
دسته گل داده به آب
و در آغوش سحر رفته به خواب
کوک کن ساعتِ خویش !
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
که سحر برخیزد
شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
دیر برمی خیزند
کوک کن ساعتِ خویش !
که سحرگاه کسی
بقچه در زیر بغل،
راهیِ حمّامی نیست
که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
رفتگر مُرده و این کوچه دگر
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است
کوک کن ساعتِ خویش !
ماکیان ها همه مستِ خوابند
شهر هم . . .
خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند
کوک کن ساعتِ خویش !
که در این شهر، دگر مستی نیست
که تو وقتِ سحر، آنگاه که از میکده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر
و در این شهر سحرخیزی نیست
و سـحر نـزدیک است