تند تند دستمال کاغذی از جعبه دستمال کاغذی می کَنم و تند تند اشکاهایم را که بی موقع سرازیر شده اند را پاک می کنم. چون این اتاق در و پیکر درست و درمانی ندارد و ممکن است هر آن یکی تو اتاقم ظاهر بشود. سعی میکنم تند تند دستمال کاغذی های مرطوب شده را پرتاب کنم توی سطلی که در فاصله ی یک متری، پایین تختم قرار گرفته است. به طرز احمقانه ای تک تک دستمال کاغذی ها توی هدف نمی روند و از گوشه ی سطل آشغال، سرازیر زمین می شوند. یکی، دو تا، سه تا، چهار تا و پنج تا! محض خاطر روی ماه شانس و تصادف هم که شده، حتی یکدانه اش هم نی افتد داخل سطل. منظره بس خنده داری به وجود آمده. باور کنید فیلم برتر کمدی سال هم نمی توانست اینقدر من را بخنداند. آخ که دنیا و آدم های تویش چقدر می توانند دلقک باشند.