پنج شنبه عصرم را خالى گذاشته بودم تا به سر و وضع خانه ام برسم. چون فکر مى کردم قرار است جمعه مهمان داشته باشم. منتها از آنجایى که من فقط کمى!! دیر اقدام به دعوت کردم، مهمانى فردا کنسل شد! خلاصه که یک ساعتى است نشسته ام لب پنجره آشپزخانه ام. کنار گل و گلدون هایم که هر روز تعدادشان دارد زیادتر مى شود، قربون صدقه شان مى روم و نوازششان مى کنم. توى فنجان آبى فیروزه اى سفالیم هم چاىِ فیلان درست کرده ام و دارم با شکلات فیلان تر میل مى کنم و در کنارش غروب خورشید را مى پایم. به معناى واقعى مى پایم. و لحظه به لحظه مى دانم چند سانت مى رود پشت کاج هاى آن طرف خیابان!! و یک عالمه صداى گنجشک هم مى آید که نمى دانم دقیقن کجا سکنا گزیده اند، چون هر چه چشم مى دوانم، لابلاى چنار روبروى پنجره، کلاغ هم نمى بینم، چه برسد به یک دسته گنجشک!! وسطش هم اگر وقت کنم نگاهى مى اندازم به شیشه پنجره ى آشپزخانه ام که مثل یک آینه هست و با خودم مى گویم عجب این بلوز آبى آسمانى به من مى آید و با آن گل سر سبزِ پسته اى که اندکى آبى سرد با خودش دارد، چه دلبر شده ام!!