1

اقاى الف یک فرد تمام عیار مذهبى است. این را همان روز اول که داشت با آقاى آ بحث مى کرد سر این مرضوع که آیا امکان این وجود دارد که دنیا بدون خالق به وجود آمده باشد، فهمیدم. وقتى مى خواست از خدا حرف بزند، بدون استثناء مى گفت حق تعالى! یک جورى هم با احترام و اعتقاد راسخ مى گفت انگار که مثلن این سرهنگ هاى قدیمى که الان بعد ازسى و خورده اى سال هنوز مى گویند اعلى حضرت شهنشاه! به هر حال آنطور که همه تصور مى کنند که آدم هاى مذهبى، آدم هاى خشک و خنگى هستند، آقاى الف اینگونه نبود. در واقع هنوز هم نیست. آقاى الف قد بلندى دارد، اندام مناسبى. چهره هندسامى! و بسیار خوش پوش. آن اول ها که نمى شناختمش، به نظر آدم مغرورى مى آمد. اینکه فلان دانشگاه مهم درس خوانده و سه کتاب تألیف و چاپ کرده و یک کتاب دیگر هم در دست تألیف دارد و فلان، با آن تیپ اطو کشیده و قد بلندش، باعث میشد آدم فکر کند آقاى الف از آن آدم هاى نچسبى است که حداقل نمى تواند با من هیچ نقطه مشترکى داشته باشد. البته به غیر از اینکه او هم از تهران به آن دانشگاه مى آمد. و این شد نقطه اشتراک ما! دانشجوها نیامده بودند و چون آن روز حوصله معاشرت با آدم ها را نداشتم، از صبحش با آیپدم فقط سودوکو بازى کرده بودم و لام تا کام با هیچ کس، هیچ حرفى رد و بدل نکرده بودم. قاعدتن من هم نمى خواستم تا ساعت شش بعد ازظهر معطل سرویس اساتید بمانم. از انجایى که من آدم رله و راحتى هستم، از تمام اساتید نشسته در اتاق که از صبح نشسته بودند به خوش و بش و بحث شوخى جدى، و از صبح بسکه حرف زده بودند و بسکه حرف نزده بودم و یک آن سرم را از روى ایپدم بلند کردم و پرسیدم "هیج کدام از اساتید تهران نمى روند؟! بدون سرویس؟!"! البته بیشتر منظورم این بود که کدام اساتید ماشین دارند و مى توانند من را سریع به تهران برسانند!! و به قول معروف: بععله، اینک آقاى الف! در این رفت و امدها، خیلى سریع با آقاى الف مچ شدم- خداوند من را ببخشاید! نمى دانم معادل فارسى "مچ" چه مى شود!! -. دلیلش هم این بود که اقاى الف درست مثل من ذاتن شخصیت فرندلى و شادى داشت. همان بار دوم-سوم انقدر با من صمیمى شده بود که گاهى هنگام صحبت کردن، براى تاکید یک حرف خاص، روى شانه ام ضربه اى میزد،یا خیلى کوتاه دستم را مى گرفت. این روزها وقتى داریم با هم شوخى مى کنیم و مى خندیم، آخر خنده هایش مى گوید خدایا این خانم ى را از ما نگیر و هار هار مى خندد!