اگر بروى به ماهى درون تنگت بگویى، عزیزم من دوستت دارم، لطفا نمیر، لطفا ترکم نکن. آنها مى توانند احساست را بشنوند. آنها گوش مى دهند. آنها ترکت نمى کنند. مى خواهم بگویم شعور ماهى ها خیلى بیشتر از آدم هاست. مى خواهم بگویم ماهى ها مى توانند نان شوند، ماهى ها مى توانند ایمان شوند، آن یک وجب پوست تنشان، مى تواند همه ى زندگیت شود.
ماهى ها احمق اند. برایشان مهم نیست. مثل همه.
من این ماهى ها را خوب مى شناسم. ماهى هایى که پولک نقره اى و طلایى دارند و در آب هاى درخشان بالا و پایین مى پرند. ماهى هایى که وقتى سرخوشانه توى آب غوطه مى خورند، تو آرام و بى صدا کنار حوض نشسته اى و با عشق دارى بهشان نگاه مى کنى. ماهى هایى که میدانى اگر دستت را به طرفشان دراز کنى، جاخالى مى دهند و فرار مى کنند. همان هایى که میدانى آن یک وجب پوست نقره ایشان، براى تو تنبان نمى شود، اما همه ى دین و دنیایت مى شود. همان هایى که عاقبت تو را درون آب هاى سرد و سیاه مى کشند و رهایت مى کنند تا تاابد آنجا تنها بمانى و بپوسى. همان هایى که منتظر دختربچه هاى جدید به کنار حوض مى مانند. ماهى هایى که فکر مى کنند هر دم از این باغ برى مى رسد، همان هایى که عاقبت مى بینند، نفرى بعدى به جاى قلب طلایى، قلاب طلایى دارند. آرى! آنها احمقند.
نمى دانم چرا انقدر عصبانیم.
عوضش ماهى هاى ته حوض، غمگینند.
ماهى هاى غمگین ته حوض، نیاز به کمى مراقبت دارند. ولى زود خوب مى شوند و برمى گردند براى شیطنت روى آب هاى آبى.
* چرا رفته اى ته حوض؟!