اصلا که گفته که دنیاى مجازى بد است؟! در کسرى از ثانیه مى توانى طرف را از تمام صفحات مجازیت، دیلیت و بلاک کنى. بعد هم شماره اش را از گوشیت پاک کنى. به همین سوى چراغ که تمام مى شود و مى رود پى کارش*!! حالا در دنیاى واقعى!! مگر مى شود مثلا همکار واحد بغلى را دیلیت کرد؟ یا حداقل بلاکش کرد که عصر به عصر آن شکلات لعنتیش را به بهانه ى چاى خوردن نیاورد سر میز من. مى خواهم بگویم خیلى زشت است وقتى آدم سن خرِ پیر را دارد، براى بار سوم بیفتد توى "دام عاشقى" و بگوید "نفهمیدم نفهمیدم"! مى خواهم برایش "راه چاره" ى شیفت+دیلیت بیابم! به همین سوى چراغ!
پیوست: شانس بیاورى آن آدم مجازى، وبلاگ نداشته باشد. وگرنه که وبلاگ، دکمه ى غلط کردم، ندارد که ندارد! مى خواهم بگویم وبلاگ نه تنها جزو دنیاى مجازى محسوب نمى شود که حتا از دنیاى واقعى هم خرتر است. وبلاگ یک جور دنیاى درونى آدم هاست که مثل چنگک آویزان مى شود به مغز آدم ها. و رهایى از آن، یک عدد !!! استغفرلا، رویم به دیوار، لازم دارد!!
پیوست دوم: خدایا پورفاور ادب من را به من برگردان!! مغسى بوکو! اَه!
قبلا که اینترنت و این چیزا نبود، مردم عکساشو پاره می کردن و نامه هاشو هم پاره می کردن، بعد فکر چاره می کردن با یه یار تازه. مشکل حل بود حالا باید بری طرف رو از صد جا پاک و دیلیت و بلاک کنی، باز هم سر و کله اش از یه جایی پیدا میشه... زندگی قبلا ساده تر بود به خدا!
واسه ادمایى مثل ما که بین دو نسل گیر کردیم که همه چى دوبله سخته!! هم باید عکساشو پاره کنیم و هم باید کتاباشو پاره کنیم و هم باید نامه هاشو از اینباکس پاک کنیم و هم باید از هزار تا اپلیکیشن دیلیت اند بلاکش کنیم!